Węzeł

Wiktor Budzyński przypomina wiosnę we Lwowie.

Wiosna we Lwowie i kto jej powie,

że my chodzimy z nią po Parku Lwowskim.

We Lwowie kwiecień, we Lwowie wiosna

Bzy w każdym już ogrodzie łyczakowskim.

W każdym ogródku, w każdym zakątku

Jak od początku świata stanie maj.

Piosnko, gdy braknie rymów i wątków,

to rytmem serca wiośnie lwowskiej graj.

Albo pójdź i w Parku Stryjskim westchnij znów

niech się zbudzą jakieś cienie.

Na Wysokim Zamku popatrz na swój Lwów

na skrzydłach przeleć raz wspomnieniem.

I czekaj aż po świt nim wstanie pierwszy ptak

a potem z nim zaśpiewaj tak:

Wiosna we Lwowie i kto jej powie,

że my z daleka jej niesiemy kwiaty

białe stokrotki i fiołki pierwsze

młodości wierszy, wiosny poematy.

We Lwowie wiosna może się zdziwi,

może roztkliwi się i zwiędnie w łzach.

Piosnko uciekaj, niech tam szczęśliwie

choć jedna wiosna chodzi dziś w tych dniach.

Posłuchajcie piosenki Wiosna we Lwowie.

Wiktor Budzyński - urodzony 4 marca 1906 w Stanisławowie, zmarł 10 kwietnia 1972 w Londynie – polski radiowiec i dramatopisarz.

Życiorys

Urodził się w Stanisławowie, gdzie w latach młodzieńczych się wychowywał przy ulicy Agatona Gillera. Ojciec Wiktora był znanym stanisławowskim inżynierem.

Z wykształcenia Wiktor Budzyński był prawnikiem, z zamiłowania radiowcem i dramatopisarzem. Po pierwszej wojnie światowej wraz z rodziną przeprowadził się do odrodzonego polskiego Lwowa. Tutaj ukończył Państwowe VI Gimnazjum im. Stanisława Staszica, a następnie rozpoczął naukę na słynnym Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, którą ukończył w 1929 równocześnie ze zdaniem egzaminu aktorskiego przed Związkiem Artystów Scen Polskich.

W 1928 roku podczas studiów na lwowskim Uniwersytecie założył teatr "Nasze Oczko" (inspiracją do nazwy były warszawskie teatrzyki "Morskie Oko" i "Perskie Oko") pisząc dla niego przedstawienia. ""Nasze Oczko" zdobyło dużą popularność wśród lwowskiej publiki.

Od 1931 w Radiu Lwów w ówczesnym programie Wesoła Lwowska Niedziela. Na jej miejsce stworzył audycję satyryczną Wesoła Lwowska Fala (16 lipca 1933) za zgodą dyrektora Juliusza Petry, która zdobyła zadziwiającą popularność (średnio audycję słuchało 5,6 miliona ludzi, czyli co szósty mieszkaniec Polski).

Był autorem setek skeczów, scenek, dialogów, piosenek, kilku rewii. Pracował w Radiu Lwów jako reżyser i kierownik literacki.

W czasie wojny w Polskich Siłach Zbrojnych wraz z zespołem, potem w Szkocji i Anglii. Od końca wojny na emigracji w Londynie, prowadził m.in. kabaret „Niebieski Balonik" i wystawiał swoje sztuki m.in. w Teatrze Polskim w Ognisku na South Kensington. W latach 1951-1963 mieszkał w Monachium, gdzie pracował w Radiu Wolna Europa prowadząc „Podwieczorki przy mikrofonie".

Na emigracji wiele słuchowisk poświęcił przedwojennemu polskiemu miastu Lwów w których roztaczał tęsknotę za utraconym miastem i podtrzymywał jego historię (podobnie jak wielu innych emigracyjnych lwowiaków), która w PRL była przemilczana lub fałszowana.

Był trzykrotnie żonaty, jedną z żon była Włada Majewska, a świadkiem na ich ślubie generał Stanisław Maczek.

Wybrane sztuki

    "Spotkanie" (1947)

    "Displaced person" (1948)

    "Preclarka z pohulanki" (1949) - wodewil lwowski

    "Waiting room" (1967)

    "Tak żyłem...”. Faktomontaż okolicznościowy w jednym akcie (z okazji setnej rocznicy urodzin Marszałka Józefa Piłsudskiego). Nakładem Komitetu Uczczenia Setnej Rocznicy Urodzin Józefa Piłsudskiego Londyn 1967, str. 39.

Piosenki

Autor (muzyka i słowa) piosenek: Serce dla Lwowa, Śpij Miglanc, Piosenka nieaktualna, Tango marynarskie, Katarynka, Jesień we Lwowie, I nawet w obcym mieście.

Źródło: Wikipedia